Όπως ένα στεγνό ποτάμι, άρχισε να ρέει και πάλι.
Περιτριγυρισμένο από τρυφερά βρύα, συμφιλιωμένο με τα διακριτικά λουλουδάκια στην άκρη του δάσους, απολαμβάνει το τραγούδι των πουλιών του δάσους.
Ω, τι γλυκιά μελωδία αυτή της τρυφερότητας…
Χαμογελάει στη ζωή και ανθίζει.
Με αγάπη, αγκαλιάζει τα βράχια, φλερτάρει με μια κοντινή ρεματιά και συνεχίζει την πορεία του, χαρούμενη, χαϊδεμένη από μια απαλή ακτίνα ηλιοφάνειας.
Θα υπάρξει πτώση για να το ανατρέψει;
Θα εκπλαγεί αυτό το νερό, το τόσο καθαρό, το τόσο χαρούμενο;
Μια χαδιάρα σύντροφος, το αεράκι της λέει να μην παρασυρθεί.
Μακριά από τους στροβιλισμούς, ηρεμεί και γίνεται λίμνη, αντανακλώντας τα σύννεφα που δεν την φτάνουν.
